Μια φορά κι έναν καιρό ήταν ένα ξωτικό που του άρεσε να παίζει. Η μαμά τον βάπτισε Παιζάκο γι αυτή του την αγάπη.
Ομως οι άνθρωποι τον φοβόντουσαν και δεν τον έπαιζαν. Είχε φτερά που οι άνθρωποι δεν είχαν.
Μια μέρα είδε ένα αγοράκι που έκλαιγε γιατί δεν είχε φίλους. Τον είδε ο Παιζάκος ο ξωτικούλης και τον πλησίασε.
-Θέλεις να παίξουμε μαζί; και μένα δεν με παίζουν.
Το παιδάκι δεν τρόμαξε, αλλά χαιρέτισε το ξωτικό.
Γνωρίστηκαν και έπαιξαν μαζί. Όμως τα άλλα παιδιά είδαν ότι ο φίλος τους είχε κάνει φίλο ένα ξωτικό και ζήλεψαν.
Πάλι καλά που ο Παιζάκος δεν τους κράτησε νεύρα και δεν θύμωσε μαζί τους που τόσο καιρό δεν έπαιζαν τον φίλο του.
Εγιναν όλοι φίλοι...
* Το ξωτικό μου κάνει παρέα κι όταν διαβάζω. Την φωτογραφία την τράβηξε η μαμά.
