Κυριακή 7 Δεκεμβρίου 2008

Η συναυλία μας

H πρώτη μας συναυλία. Η δική μου και της αδερφής μου, που είναι μικρότερη.

Εγώ δεν είχα άγχος, εκείνη όμως είχε πολύ περισσότερο. Πάντως μας αρέσει και στους δυό η μουσική.


Τρίτη 25 Μαρτίου 2008

H Κοκκινοσκουφίτσα Απ΄Την Ανάποδη...





Μια μέρα ο λύκος που έμενε με την μητέρα του και την γιαγιά του, πήγε στην θεία του ένα δώρο επειδή γιόρταζε.

Στον δρόμο είδε ένα κοριτσάκι που το έλεγαν κοκκινοσκουφίτσα επειδή φορούσε κόκκινο σκουφάκι. Την χαιρέτησε ευγενικά και τότε εκείνη του είπε:

- Γειά σου λύκε!

- Γειά σου και σένα

- Φύγε γρήγορα γιατί εδω είναι δικό μου το μέρος.

- Πηγαίνω στη θεία μου ένα δώρο και μετά θα ξαναγυρίσω σπίτι μου. Δεν σε ενοχλώ!

- Δώστο μου να της το πάω εγώ.

- Εντάξει. Μα μην το χάσεις. Είναι σοκολατάκια που της αρέσουν πολύ.

- Μμμμμ σοκολατάκιααααα; Εντάξει, εντάξει. Μην ανησυχείς.

Επιστρέφει ο λύκος σπίτι του και τηλεφωνεί στη θεία του για να δει αν τα πήρε.

- Σου έφερε η κοκκινοσκουφίτσα τα σοκολατάκια που σου έστειλα θεία;
- Οχι.
- Οχι;;;

- Οχι!

- Καλά θεία πάω να δω τι έγινε. Γειά.

Πήγε βρήκε την Κοκκινοσκουφίτσα και της λέει:

- Γιατί έφαγες τα σοκολατάκια της θείας μου;

- Ετσι. χαχαχαχα

- Αυτό δεν ήταν σωστό και το ξέρεις.

- Σιγά.

- Τώρα η θεία μου δεν έχει δώρο και δεν έχει κανέναν άλλο να της πάει δώρο. Λέει στεναχωρημένος ο λύκος.

- Καλά μην κάνεις έτσι. Δεν ήξερα πως ήταν τόσο σημαντικά. Θα επανορθώσω. Θα τις αγοράσω τα διπλά.

Ο λύκος την ευχαρίστησε.
Η Θεία τελικά πήρε το δώρο της και ευχαριστήθηκε. Και ο λύκος έγινε φίλος με την Κοκκινοσκουφίτσα.



Σάββατο 16 Φεβρουαρίου 2008

H 1η Μου Συμμετοχή Σε Σχολικούς Αγώνες Σκακιού

Ηταν μια ημέρα με πολύ κρύο! Χιόνισε στην Αθήνα κι η μαμά με τον μπαμπά μου λέει πως είναι σπάνιο και πολύ όμορφο όταν χιονίζει στην Αθήνα.

Ηταν η πρώτη φορά που έπαιξα σκάκι σε αγώνες. Επαιξα με πέντε παιδιά και είχα δυό νίκες και μια ισοπαλία που ζορίστηκα να την καταφέρω. Στην τέταρτη σκακιέρα ήταν ένα παιδί που μιλούσε συνέχεια και μου έλεγε: "σε έχω, δεν το παρατάς καλύτερα" και τέτοια. Πραγματικά δεν ήθελα τίποτα άλλο παρά να τον κερδίσω. Και τα κατάφερα! Ηταν η καλύτερη απάντηση σε όσα μου έλεγε. Μετά δεν παραδεχόταν την νίκη μου και δεν πήγε να δηλώσει όπως έπρεπε στον διαιτητή την ήττα του. Αγχώθηκα λίγο γιατί δεν ήξερα τι έπρεπε να κάνω, αλλά τελικά φώναξα έναν από τους διαιτητές και το δήλωσα.


Μετά βγήκα έξω και το είπα στην μητέρα μου, ο πατέρας μου έμεινε σπίτι γιατί μετά το ατύχημα πονάει και έμεινε να μαγειρέψει για κάτι φίλους που θα ερχόντουσαν σπίτι γιατί η μαμά δεν ήξερε ότι οι αγώνες είναι από το πρωί ως το απόγευμα. Μου είπε στο διάλειμα πως είχε άγχος αν θα τα καταφέρει ο μπαμπάς.


Εδώ είμαι με τους δυό φίλους μου και συμμαθητές μου. Τον Στέφανο και τον Αχιλλέα. Ο Αχιλλέας είναι αυτό που λέμε "ο κολλητός" μου. Πήραν κι εκείνοι μέρος στους αγώνες.


Εδώ περιμένουμε με τον Στέφανο να τελειώσουν κι οι υπόλοιποι.
Ηταν όμορφη εμπειρία αν και κουραστική. Μετά στο σπίτι η μαμά είπε ότι ο μπαμπάς τα κατάφερε πολύ καλά με το φαγητό κι ίσως έπρεπε να αλλάξουν ρόλους και ο μπαμπάς μου είπε πως έπρεπε να το κάψει για να την γλιτώσει. Γελάσαμε οι δυό μας, αλλά εγω ξέρω πως δεν το εννοεί ο μπαμπάς. Ούτε η μαμά το εννοεί πως θα μαγειρεύει ο μπαμπάς.

Κυριακή 6 Ιανουαρίου 2008

O Νίκος και ο Κούνελος


Ο Νίκος ήταν ένα έξυπνο παιδάκι και ευγενικό. Μια μέρα άνοιξε την τσάντα του στο σχολείο για να πάρει το κολατσιό του, αλλά είδε πως του έλειπαν τα καροτάκια του.
Τα είχε φάει ενας κούνελος. Ο Νίκος στεναχωρήθηκε και αναρρωτήθηκε ποιός του τα έφαγε.
Ο κούνελος όμως ο καημένος δεν περίμενε ότι θα στεναχωριόταν, ούτε ότι ήταν του Νίκου τα καρότα. Ηθελε τώρα να επανορθώσει. Ξέχασα να σας πω, πως ο κούνελος ήταν ξεχωριστός. Μπορούσε να μιλάει ελληνικά.
Πήγε στο δάσος ο κούνελος και κατάφερε και μάζεψε καρότα πιο πολλά από αυτά που είχε ο Νίκος. Υστερα τα πήγε και τα έδωσε του Νίκου.
- Ευχαριστώ!
-Παρακαλώ!
-Μα εσυ μιλάς! Πως μπορείς και μιλάς;
-Είμαι ένας κούνελος ξεχωριστός. Συγνώμη για τα καρότα. Θέλεις να γίνουμε φίλοι;
-Και βέβαια θέλω. Πολύ!
Εγιναν φίλοι και ο κούνελος περίμενε κάθε μεσημέρι τον Νίκο έξω από το σχολείο. Ηταν και οι δυό χαρούμενοι και ευτυχισμένοι.
*το αφιερώνω στην φίλη μου Βίκυ