Εχω ένα τηλεκατευθυνόμενο αυτοκίνητο. Δεν είναι σαν της φωτογραφίας γιατί είναι Jeep.
Μου αρέσει όταν κατεβαίνει σκαλοπάτια. Δεν χαλάει βέβαια γιατί αυτή είναι η δουλειά του. Να πηγαίνει εκεί που δεν πηγαίνουν τα άλλα αυτοκίνητα.
Μια μέρα εγω, η αδερφή μου και τα ξαδέρφια μου πήγαμε να παίξουμε με τα τηλεκατευθυνόμενά μας. Είχε πλάκα, μέχρι που η μπαταρία του τηλεκατευθυνόμενου μου τελειώσε. Επρεπε μετά να περιμένω και τους άλλους να τελειώσουν.
Οταν πήγα σπίτι διηγήθηκα στην μαμά μου και τον μπαμπά μου πως πέρασα.
6 σχόλια:
Ένα τέτοιο τηλεκατευθυνόμενο λοιπόν ήταν ψιλοαπωθημένο μου... Και πώς να πω η γυναίκα πως θέλω αυτοκινητάκι;;; Ώσπου κάποτε στη ζωή μου ήρθε ένα ανιψάκι... Ο μπόμπιρας, ίσα που περπατούσε (λεπτομέρεια), εγώ, βρήκα τάχα μια προσφορά και να σου το δωράκι... Αν έπαιξα λέει;;; Και ακόμα μη σου πω:))))
υγ συγνώμη, για τη διαγραφή, έπρεπε κάτι να διορθώσω...
@βικυ: χαιρομαι που διαβασες το blog μου και που εισαι φιλη της μαμας. Και που σου αρεσουν τα τηλεκατευθυνομενα οπως κι εμενα
@βικυ:κριμα ποθ δεν μπορω να γραφω οσο γρηγιρα γραφει η μαμα μου.
Έχει ο καιρός γυρίσματα λένε... και τότε θα γράφεις πιο γρήγορα από τη μαμά! Κι εκείνη ξέρεις πόσο σε καμαρώνει, ε; Εδώ, εγώ μια "ξένη" χαίρομαι για σένα! Ειλικρινά!
Όλα καλά σου εύχομαι!
Και μια χάρη! Να μου φιλήσεις τη μαμά! Γιώργο ΛΕΒΕΝΤΙΑ!!!
Εμ ομως μεχρι να γεινοθν ολα αφτα τα γιρισματα τηα με εχει πνηξει η ανιπομονισια...:)
Α, μη βιάζεσαι! Μετά θα θέλεις να πατήσεις φρένο και θα είναι φαγωμένα τα τακάκια!;)
Καλό βράδυ!
Πάω για ύπνο!
Δημοσίευση σχολίου