Παρασκευή 9 Νοεμβρίου 2007

Το Ξωτικό


Μια φορά κι έναν καιρό ήταν ένα ξωτικό που του άρεσε να παίζει. Η μαμά τον βάπτισε Παιζάκο γι αυτή του την αγάπη.
Ομως οι άνθρωποι τον φοβόντουσαν και δεν τον έπαιζαν. Είχε φτερά που οι άνθρωποι δεν είχαν.
Μια μέρα είδε ένα αγοράκι που έκλαιγε γιατί δεν είχε φίλους. Τον είδε ο Παιζάκος ο ξωτικούλης και τον πλησίασε.
-Θέλεις να παίξουμε μαζί; και μένα δεν με παίζουν.
Το παιδάκι δεν τρόμαξε, αλλά χαιρέτισε το ξωτικό.
Γνωρίστηκαν και έπαιξαν μαζί. Όμως τα άλλα παιδιά είδαν ότι ο φίλος τους είχε κάνει φίλο ένα ξωτικό και ζήλεψαν.
Πάλι καλά που ο Παιζάκος δεν τους κράτησε νεύρα και δεν θύμωσε μαζί τους που τόσο καιρό δεν έπαιζαν τον φίλο του.
Εγιναν όλοι φίλοι...
* Το ξωτικό μου κάνει παρέα κι όταν διαβάζω. Την φωτογραφία την τράβηξε η μαμά.

19 σχόλια:

Αλεξάνδρα είπε...

Ηθελες να ανεβάσω την ανάρτησή σου απο προχθες. Αλλά κάτι ο ΟΤΕ που είχε πανελλαδικό πρόβλημα χθες, κάτι η δουλειά, το καθυστέρησα.

Είναι εκπληκτικό πόσο διαφορετικά γράφεις για το σχολείο, σε σχέση με εδώ.

Σχολείο: όλες οι αναρτήσεις όλων μας μαζί δεν θα μπορούσαν να λύσουν τα προβλήματα του...

Σ΄αγαπώ ανθρωπάκι μου
που με ξαναπερπατάς σε
δρόμους λιγάκι ξεχασμένους...

Ανώνυμος είπε...

Σιγά μη δεν ερχόμουν κι εγώ να παίξω παρέα, με τέτοιους φίλους! Θα με παίξετε, ναι;
Μια παρέα, μια αγκαλιά
και η φιλία να μένει στα χρόνια!
Ξέρεις πού με πήγες; Ξέρεις πώς με ταξίδεψες;
Να είσαι καλά, Γιώργο μου!
Βίκυ

Aντώνης είπε...

Συνήθως τα ξωτικά έτσι γίνονται φίλοι μας, μέσω ενός τρίτου που τα καταδέχτηκε... Δεν μπαίνω στη διαδικασία να του προσάψω επίθετα γιατί νομίζω πως δεν υπάρχουν ικανά να τον επαινέσουν.

γιάννης φιλιππίδης είπε...

Είναι πρωτότυπη η ιστορία σου, ανθρώπινη και τρυφερή. Να μας γράφεις συχνότερα, γιατί γράφεις όμορφα.

καλή σου μέρα

Vassilis Stranger είπε...

Γεια σου, Γιώργο μου.
Καλώς σε βρήκαμε, και σε διαβάσαμε, πάντα με ωραίες σκέψης και συναισθήματα.
Περιμένω να διαβάσω και άλλα γράμματα πάνω στης όμορφες γραμμές που χαράζεις.

Ανώνυμος είπε...

μπραβο γιωργο...πολυ ομορφη η ιστορια σου!

Tali είπε...

Γιωργακη,
τα ξωτικα υπαρχουν...

μπορουν να τα δουν μονο
οι αλαφροισκιωτοι..
οι αλλοπαρμενοι..

και οι αθωες παιδικες ψυχες...

με τους πρωτους εχω καλες σχεσεις
με τους δευτερους παιζω τις νυχτες κρυφτο

και τις τριτες τις λατρευω

θα σε παρω στο κατοπι :::)))

Gogos είπε...

@Βικυ: Μακαρι να ειμαστε φιλοι για παντα και θελω να σε γνωρισω απο κοντα!Και ευχαριστω που διαβαζεις τις ιστοριες μου.

Gogos είπε...

@Αντωνη:Xαίρομαι που σε γνωρισα και εσενα Αντωνη. Ελπιζω να συνεχισεις να διαβαζεις τις ιστοριες μου και να μεινουμε φιλοι.

Gogos είπε...

@γιαννης φιλλιπιδης: Ευχαριστω που διαβασες το παραμυθι μου και ανυπομονω να βρεθουμε.

καληνυχτα:)

Gogos είπε...

@vasilis: Γεια σου πατερα του Στάθη δεν το ειξερα οτι γραφεις Block!!!Καλυνηχτα και πες χαιρε τισματα απο εμενα στον Στάθη στον Πέτρο και στον Γιάννη.

καλυνηχτα:)

Gogos είπε...

@una mama και οχι μονο:
Εφχαριστω πολυ που διαβασες την ιστοριουλα μου.
και χαιρωμαι που σε γνωρισα.

καληνυχτα:)

Gogos είπε...

@talisker stt.:
Λες να υπαρχουν τα εξοτικα???
δεν χερω ομως ξερω οτι για την ιστορια μου ξερω πως την εμπνεφστικα απο ενα κουκλακι εξοτικο που εχω.

Ανώνυμος είπε...

Πολύ όμορφο το ξωτικό σου!

maya είπε...

υπέροχη κι αυτή η ιστορία.
είσαι τυχερός που έχεις το ξωτικό σου. αλλά και κείνο που έχει εσένα.

καλό βράδυ
όνειρα γεμάτο
χχχχχχχχχχ

Gogos είπε...

@αννα: ευχαριστώ! μου κάνει παρέα όταν διαβάζω ή είμαι μόνος.

Gogos είπε...

@maya: ναι το ξέρω πως είμαι τυχερός. Και έχω κι αλλα κουκλακια που θα γραψω την ιστορια τους.

Εσυ οταν ησουν μικρη ειχες ξωτικό;

maya είπε...

γιώργο μου
πάντα είχα ξωτικά και η μαμά σου έχει ένα απο αυτά που ζωγράφισα όσο πιο καλά μπορούσα για να με συντροφεύει.

η ζωή είναι άσκοπη χωρίς φίλους.

καλημέρα καλό μου :)
χχχ

Gogos είπε...

@maya: Το είδα αυτό το ξοτικό που έφτιαξες. Είναι πολυ ωραίο, και έχει πολλά χρώματα.