Ο Νίκος ήταν ένα έξυπνο παιδάκι και ευγενικό. Μια μέρα άνοιξε την τσάντα του στο σχολείο για να πάρει το κολατσιό του, αλλά είδε πως του έλειπαν τα καροτάκια του.
Τα είχε φάει ενας κούνελος. Ο Νίκος στεναχωρήθηκε και αναρρωτήθηκε ποιός του τα έφαγε.
Ο κούνελος όμως ο καημένος δεν περίμενε ότι θα στεναχωριόταν, ούτε ότι ήταν του Νίκου τα καρότα. Ηθελε τώρα να επανορθώσει. Ξέχασα να σας πω, πως ο κούνελος ήταν ξεχωριστός. Μπορούσε να μιλάει ελληνικά.
Πήγε στο δάσος ο κούνελος και κατάφερε και μάζεψε καρότα πιο πολλά από αυτά που είχε ο Νίκος. Υστερα τα πήγε και τα έδωσε του Νίκου.
- Ευχαριστώ!
-Παρακαλώ!
-Μα εσυ μιλάς! Πως μπορείς και μιλάς;
-Είμαι ένας κούνελος ξεχωριστός. Συγνώμη για τα καρότα. Θέλεις να γίνουμε φίλοι;
-Και βέβαια θέλω. Πολύ!
Εγιναν φίλοι και ο κούνελος περίμενε κάθε μεσημέρι τον Νίκο έξω από το σχολείο. Ηταν και οι δυό χαρούμενοι και ευτυχισμένοι.
*το αφιερώνω στην φίλη μου Βίκυ
2 σχόλια:
ΓΙΩΡΓΟ ΜΟΥ!!!!
Μα τι έκπληξη ήταν αυτή! Σε ευχαριστώ πολύ πολύ!
Στα παραμύθια σου εύστοχα προβάλεις αξίες ζωής. Σου εύχομαι με δικαιοσύνη να πορεύεσαι τη στράτα σου, με αγάπη να στολίζεις την καρδιά σου και φίλους θησαυρούς να κρατάς στην αγκαλιά σου πάντα!
Να είσαι καλά, φίλε μου!
Φιλιά σε όοολους στο σπίτι!
Βίκυ.
Βίκυ:Ευχαριστώ πολύ Βίκυ θα τους δώσω φιλιά και θα πω οτι είναι απο εσενα!!!
Είσαι η καλύτερή μου φίλη στο μπλογκ πως να μην σου αφιερωσω μια ιστορια;
Και επίσης ευχαριστώ που διαβάζεις τα κείμενά μου!!!
Καληνύχτα!
Δημοσίευση σχολίου